چنان که قصد می‌سازند از الفاظ، معنا را           خدا از آفرینش قصد کرده، خلقِ زهرا را

چگونه در حجابی و همه عالم به دست توست؟!           خدایا! فاطمه حل کرد بر ما این معمّا را

بلی آن فاطمه که خلق عاجز مانده از درکش           که در اسمش خِرد حیران و گُم کرده مُسمّا را

ز اشکش، آدم و نوح اند غرق نوحه و گریه           مسیر اشک‌هایش بُرد با خود هفت دریا را

دلیلش شرم از شرمِ علی بوده اگر زهرا           میان شـعـله‌هـا تنهـا صدا زد نامِ بابا را

نمی‌دانم که سیلی با رُخش؛ اصلا چه می‌گویم؟!           که حتی گل اذیت می‌کند آن روی حورا را

کنار بسترش با گریه می‌گفـتند اطفالش:           به دامن گیر مـادرجان سرِ آشفـتۀ ما را

گره وا می‌کند از کار شیعه، گریه بر مادر           مگـیر از ما خـدایـا روضۀ اُمّ ابیـهـا را